We verlaten Afyon om naar Konya een stad in het zuidwestelijke deel van Midden-Turkije te rijden. Het is de hoofdstad van de gelijknamige provincie Konya. Konya staat vooral bekend om de dansende derwisjen( van die mannen met lange brede jurken), die lange tijd achtereen in dezelfde richting blijven draaien. Verder schijnt Konya een relaxte stad te zijn met enkele pleinen en parkjes. Met Jan, Hans en Erwin besluiten we de binnendoor weg via SuHut te nemen en dan langs het Egidir meer te rijden. Bij een van de fotostops worden we dooreen lokaal boertje aan gesproken, hij wil graag een foto van zich zelf. Ik neem zijn foto en krijg het adres van zijn (huisje) waar in hij woont. Als dank krijg ik een hand vol komkommers. Zeker langs het meer is het een mooie weg. Je vraagt je af waarom ze hier niet meer met toeristen doen. We lunchen aan het strand met koffie en brood. Na de lunch gaan we verder, maar door een misverstand blijven we op de snelweg ipv door een natuur gebied te rijden. Als goed maker pakken we nog een stuk binnen door waar zelfs de navigatie geen weg meer kent. Als de weg overgaat in puin, dan zand en dan stopt staan we bij een boerderij met kippen en oude vrouwen. We moeten keren tegen de helling op en dan een stuk terug. De optie is nu of 25 km terug rijden of 5 km off-road. We kiezen voor het laatste. Het achterwiel voel je steeds wegglijden als je heuvel afgaat, maar ik begin er aan te wennen. Uiteindelijk komen we uit op de snelweg en moeten nog 60 km. Het is een nieuwe snelweg waar een dikpak split op ligt, hier heb ik het niet zo op en we rijden danook niet harder dan rond de 80 km/uur. We rijden Konya binnen met zijn 1,2 miljoen inwoners (bij de plaatsnaam borden staat het aantal formele inwoners vermeld) en moet dan nog 15 km door de stad. Het laatste stukmis weer hopeloos met trekken en duwen in het verkeer. Maar zoveel motoren zijn hier niet en krijgen dan vaak wel voorrang. Uiteindelijk zijn we bij het hotel en ik neem snel een frisse douche om al het stof en zweet af te spoelen.
Het avond eten werd nog een uitdaging want tussen 8 en half tien zit alles vol. Maar weer via via, en familie van komen we ergens waar we net als de meeste lokale mensen op straat eten.
Langs het meer van Edigir
En het strand
Ergens in de middel of nowhere
Geen opmerkingen:
Een reactie posten