Vanmorgen vroeg opgestaan 6.15 , om voor het ontbijt alvast de motor op te pakken en om 7 uur te gaan ontbijten. We willen vroeg naar de grens en om half acht vertrekken. Bij ons lukt dat en met 10 min vertraging gaan wij op pad. Maar dan begint de frustratie die ons de hele dag zal volgen, baasjes, bureaucratie en geduld. De eerste begeleidingsauto brengt ons een km verderop, hier is het wachten op de aflossing. Daarna weer 10 km verder en andere begeleiding, maar die is er niet en duurt een half uur voor dat we verder kunnen. Op deze manier met 8 wisselingen zijn we in3, 5 uur aan de grens met Iran. Bij een van de lange stops komen een aantal van ons er achter dat we wat van de motoren missen. Hans miste een fles olie, ik mijn BMW embleem, bij Erwin hadden ze en verstraler er afgehaald, bij Sjoerd hebben ze gepoogd de verstraler er af te halen, balen! We hebben geluk dat Hassan met ons mee reist naar de grens en helpt met bemiddelen. Dan de grens met Iran, eerst moeten de carnets uit geschreven worden en onze paspoorten worden afgestempeld. Na 2 bureautjes zitten we in een gekoelde ruimte, hier wachten we ruim een uur op de registratie van de carnets. Ondertussen halen we maar wat te drinken en te eten, er is niet veel keus en halen dan slechte cola, mierzoete fanta en gesmolten chocolade koekjes. Wat een feest! Als we hier klaar zijn mogen we met de motor naar het volgende kantoor 200 meter verderop, hier word dan daadwerkelijk het carnet afgestempeld, zucht. Ondertussen is het ruim één uur! We gaan door naar de grens met Pakistan en voordat we de grens overgaan nemen we afscheid van Hassan, ondanks dat hij ons opgelegd was door de regering hebben wij veel aan hem gehad, zonder hem was het een stuk moeilijker en hadden wij niet zo veelgezien.
Het eerste grens kantoor van Pakistan vullen wij registratieformulieren in en worden de paspoorten gestempeld, dan door naar kantoor 2 100 meter verder op, hier vindt de voor registratie van de carnets plaats, de man is vriendelijk en nodigt ons uit om te gaan zitten, hij vraagt belangstellend wat we doen en bied ons thee met extra suiker en koekjes aan. Ondertussen gaat heel langzaam de registratie. Elke keer als hij wat gedaan moet hebben drukt hij op een belletje, er komt dan een oude man die water, koekjes of papier brengt. Het kost ons zeker ruim een uur, ondertussen hebben we zwart wat geld gewisseld omdat er hier nog niet gepind kan worden. Daarna naar kantoor 3 een hutje in het ruige veld, omringd met zandzakken. Hier vindt wederom een vage registratie plaats en kost weer een half uur. Vanaf dit kantoor gaat er iemand met ons mee op de motor naar kantoor 4, hier zullen dan eindelijk de carnets gestempeld worden. We komen aan bij een kantoor pand, binnen staan wat oude kantoortafels en stoelen. We nemen plaats en wachten maar weer, de carnets liggen klaar in een groot boek. Na een klein half uur komt er dan iemand die de boeken gaat invullen. Het gaat formeel, hij zet een stoel klaar voor zijn tafel er roept ons een voor een om plaats te nemen. Als eerste zet hij alle gegevens die hij nodig heeft op een stuk papier, daarna schrijft hij het over in het boek nr 1. Als hij het boek heeft ingevuld mag ik een handtekening zetten. Dan pakt hij het carnet en zet zorgvuldig de stempels en scheurt rustig het onderste deel af. Als dit gebeurt is krijg ik het carnet terug en mag een handtekening zetten in boek 2. De gehele procedure neemt 10 minuten per persoon in beslag. Ondertussen ben ik maar aan dit verslag begonnen, het is 5 uur en er moeten nog 3 personen. We gaan tegen half zes op pad, nog 250 km te gaan. De volgende tegenvaller is dat we terug moeten naar het politiebureau voor de begeleiding. Als we daar aankomen krijgen we te horen dat we niet verder mogen vandaag. Zowel in Oost-Iran als in Pakistan zullen we meestal onder politiebegeleiding rijden. Niet omdat we dat zelf graag willen, maar omdat dit verplicht is gesteld door beide regeringen. In dit gebied zijn drugsbendes actief zijn die de smokkel organiseren van alle opium en heroïne die van Afghanistan naar Turkije en Europa gaat. Dat gebeurt met jeeps door de woestijn, maar ook kamelen worden ingezet: in hun bulten zit dan geen water maar opium en zij zijn getraind om zelfstandig hun drugssmokkelende baasjes terug te vinden. In Pakistan is er natuurlijk de terreurdreiging uit buurland Afghanistan en groeperingen uit eigen land en worden er nog steeds wekelijks aanslagen gepleegd. We moeten hier in Taftan een hotel nemen en worden daar heen begeleid en tevens huisarrest. Het hotel is zeer eenvoudig en smerig. Er is geen douche en het toilet is een gat in de grond. Het verschil in cultuur is hier erg groot, Iran was een Europees land en dit is Indiaas. Gek dat het verschil van minder dan 100 km zo groot is. Maar wel gezellig en het eten is goed,curry in plaats van kebab. Morgen willen we om 7 uur vertrekken dus weer om zes uur op, om een kleine 700 km te rijden. Welkom in Pakistan!
Veel pakistanen slapen buiten op kleden
In Pakistan benzine tanken
Ons hotel in Taftan
en bewaking constant
Kamelen in de woestijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten