Vandaag gaan we Pakistan verlaten, we willen vroeg vertrekken en ontbijten om 6 uur. Tot onze schrik staat er escorte voor ons klaar, we willen voor 12 uur aan de grens zijn en het is 400 km
rijden. Met escorte duurt weer veel langer. Hoe het kan weten we niet, maar nadat de politie ons gisteren met rust liet, stonden ze vanochtend op de binnenplaats van het hotel. Niemand van ons heeft ze verteld dat we in dit hotel zitten en zeker niet hoe laat we willen vetrekken. Het kan alleen zo zijn dat het hotel dit gemeld heeft, misschien wel verplicht.We ontkomen er niet aan, en gaan op pad, alleen Rob is toch ontsnapt, net voor ons vertrek, hij wil nog wat mensen bij langs in Lahore, vlak voordat we de grens overgaan. De escorte rijd een andere route dan wij willen, we besluiten ons op te delen in 2 groepen van 4 . De ene groep laat zich afzakken terwijl de andere groep braaf mee rijd, maar dat gaat niet op, ze wachten net zolang tot de groep weer compleet is. De volgende aflossing staat op de snelweg klaar, men heeft 2 dagen op ons lopen wachten, men was ons kwijt hihi. De escorte die we dan krijgen geeft het sein van rijden, we vliegen er voorbij en ik zie de komende
50 km alleen nog blauw blauw in de spiegel, ze zijn niet echt blij, maar dat scheelt wij ook niet. Na
50 km weer aflossing, deze houden wel van hard rijden en bij de benzine pomp staan ze te glunderen, het mag nog wel harder van hun. De weg is goed en aangezien het vrijdag is ( hun zondag) is het rustig op de weg. Normaal is de maximale snelheid
100 km, maar we rijden 130. Zo komen wij om half 12 bij de grens aan.
Het is rustig en het lijkt snel te gaan, de carnets duurt alles bij elkaar een uur, mooi. Maar dan moeten we alleen formeel het land uit en een stempel in ons paspoort krijgen, maar de stroom valt uit en we moeten een uur wachten wordt gezegd. Na een half uur gaan de aggregaten aan en wordt de computer opgestart, we kunnen het land uit. Nu op naar India,
200 meter verder, hier worden we vriendelijk ontvangen en het eerste wat opvalt is dat hier de helft vrouwen aan het werk zijn, iets wat je in Pakistan niet zult zien. Papiertje hier invullen, papiertje daar, foto-tje, we zijn het land in , nu alleen de carnets nog. Ze zijn erg precies en alle nummers worden nagekeken. Bij de grens is nog een Duitse vrouw, Katrin die op een F650 die alleen door Azie trekt, ze heeft een probleem met een van de nummers en ze mag het land niet in, Rob bemiddeld in dit geheel en het komt toch nog goed. Ze is erg blij en bied aan vanavond in Amaritsar een biertje te geven. Uiteindelijk heeft de gehele grens formaliteit ons toch weer 4 uur gekost,gelukkig hoeven we nog maar
30 km naar ons hotel. Het lijkt hier ineens veel gezelliger, groener. Veel vrouwen op straat, en vrolijker. Het is een rechte weg naar het hotel Ritz. Bij aankomst blijkt dat het hotel een zwembad heeft, wat snak ik daar naar. Het liefst zou ik met pak en al er inrijden. De kamers zijn goed en we kunnen hier vrij een biertje drinken in het café. Daarna even zwemmen, we mogen weer in korte broek lopen, lekker.
We eten in het hotel, lekker buffet met heerlijke gerechten, de ober spreekt Nederlands en heeft bij Sjoerd in de buurt gewoond. Na het eten gaan we met de fietstaxi naar de Gouden tempel, dit is de meest heilige plaats voor de Sikh. Gelijk met Mekka voor de Islam. Om de tempel te bezoeken moeten de schoenen uit en een hoofddoek om. De tempel is, zoals de naam al aangeeft uit goud opgetrokken. Sommige bedevaart gangers gaan plat op hun buik liggen bij het binnen gaan van de tempel. We westerlingen staan in de belangstelling en men vindt het een eer dat je hun tempel bezoekt.
Het is er giga druk. Je kunt hier gratis eten en overnachten in ruil voor werkzaamheden. Overal liggen mensen op de grond te liggen of te slapen. In de grote gaar keuken is het drukste van jawel, goed georganiseerd lopende band werk en ieder is een radartje in het systeem. We bezoek de gouden tempel van binnen, hier wordt het een en ander verkondigd, de Sikh buigen bij elk bezoek bij de voordeur drempel en slaan een kruis, en wordt hardop mee ge-predikt. Het belangrijkste is de man die het grote boek bestudeert, hij wordt aanbid zeg maar. Tegen half elf gaan we terug naar het hotel, dit keer gaat het niet snel, het iele mannetje moet
200 kg vals plat op trappen, hij zweet en kreunt het uit. Bij de spoorbrug moeten we omhoog lopen, geen probleem anders komen we er nooit. Tegen elf uur zijn we in het hotel en drinken met de Katrin nog bier tot 2 uur.
De grens tussen Pakistan en India
De gouden Tempel van de Sikh
Geen opmerkingen:
Een reactie posten