Dag 13 Van Malataya naar Erzurum 520 km

Vandaag staat er een redelijke rit op het programma, half acht ontbijt en dan 9 uur rijden. De motoren moeten we eerst  halen en naar het hotel rijden om de spullen op te pakken. Er is markt in de straat maar de politie verzet de dranghekken zodat wij er langs kunnen. We besluiten om met een veerboot een rivier over en dan via de Kebad Dam te rijden, deze de route gaat bovenlangs. Hierdoor rijden we wel om maar pakken wel de mooiste route. We hebben geen idee hoe laat de veerboot gaat en als deze vaart, maar we hebben geluk als we aankomen gaat de veerboot over een half uur. Koffie tijd, alleen jammer dat ze er al standaards melk en suiker in doen.

De overtocht duurt maar 15 minuten en kost 2 euro pp. Aan de andere kant staat een ambulance met sirene aan te wachten, als iedereen er af is, gaat de ambu aan boort en vaart de veerboot gelijk weg. Dit scheelt de ambu 70 km omrijden. De route die we nu rijden bestaat uit veel kronkelige wegen langs steile rotswanden van 3000 meter hoog en lieflijke valleien. Het lijkt of dat je in de grand Canyon rijdt maar het gebied van het Taurusgebergte. Dit gebergte is een ongerept natuurgebied dat met zijn bijzondere kleur fel contrasteert tegen het groen van de bomen en het blauw van de lucht en de talloze meren. Doordat hier nog niet veel toeristen komen is dit een heel bijzonder gebied.De hoogvlakte van Turkije is vrij vlak. Op dit golvend landschap 1000 meter boven zeeniveau is er op hoog gras na weinig begroeiing. Slapende, armoedige dorpjes trekken langs me heen. Ik voel me ver verwijderd van de bewoonde en westerse wereld. Het enigste moderne zijn de nieuwe 4-baans geasfalteerde wegen buiten de bergpaden om.  Maar rijdt erg lekker, soms houdt de weg op en wordt het een zand weg om even later weer in asfalt over te gaan. Onderweg stoppen we om te tanken en om wat te eten. Bij de pomp worden we aangesproken door een turkse man die in Nederland woont, hij is hier op familei bezoek. Hij vindt het wel leuk dat wij vanuit Nederland op de motor hier zijn. Hij trakteerd ons op een blikje fris en doet een suggestie voor het eten, een restaurant aan de andere kant van de straat. Hier in deze plaats wordt geen Ramadan gehouden, ook hoeven de vrouwen geen hofddoek te dragen , iets wat in omliggende plaatsen zeker moet. Na het heerlijke eten gaan we door naar Erzurum. Erzurum is de grootste stad van Oost-Anatolië (Turkije) en de hoofdstad van de gelijknamige provincie Erzurum. Door deze hoogte kent Erzurum het meest ruige klimaat van heel Turkije. De zomers zijn kort en heet, terwijl de winters erg koud en sneeuwrijk zijn. In oktober valt de eerste sneeuw al. Als we bij het hotel aankomen krijgen we met de eigenaar al lichte ruzie, Rob heeft 5 kamers besteld, en nu wil hij 3 man op een kamer, zucht. Uiteindelijk komt het goed.  De motoren moeten vannacht wel buiten staan, minder. Na het opfrissen met zijn achten de stad in om te eten, hier sluit men vrij vroeg maar we vinden nog wat. Na het eten naar de kapper voor knippen en scheren. Even tijd voor me zelf.

Wachten buj de veerboot

en dus tijd voor koffie

Soms kom je wat tegen

Het landschap

Ons hotel

Dag 12 van Goreme naar Malataya 430 km

Deze dag verlaten we helaas Goreme  (bij Nevsehir) om naar Malatya is een stad in het zuidoosten van Turkije te gaan. Maar niet voordat we een prima ontbijt van Angela hebben gehad. Met een laatste blik op de rotswoningen rijden we weg. Het eerste stuk is zeker 100 km snelweg en buiten Johan hebben de meeste niets met dit eentonige landschap. Johan is boer en ziet overal potentieel. Man, als hier nou is genoeg water zou zijn dan kan men nog jaren vooruit zegt hij dan. Het landschap doet mij zelf denken aan de Gobie woestijn in Mongolië, waar ik 15 jaar geleden was, licht glooiend, uitgestrekt en kaal. Maar na de koffie stop aan het eind van de snelweg gaan we binnen door richting Afsin en Elbistan, deels gaat de weg langs een van de binnen meren en deels door de bergen. In Afsin  kunnen we eindelijk lunchen, de overige dorpen  waren de restaurants dicht ivm ramadan. Het eten is uitgebreid, communicatie is nog wel eens een probleem. Als je voor iedereen iets aparts besteld krijg je het 4 keer, zucht. Binnen is het te warm en we gaan buiten zitten, niet zo heel goed idee, want het is druk en 4 mannen op motoren is wel interessant. Na de lunch willen we zo snel mogelijk deze over volle stad uit. Overal zie je abrikozen in de zon liggen om te drogen. Het is hier het streek product. Malataya is de welvarendste stad in het oosten van Turkije, vooral doordat het de wereldhoofdstad van de abrikozen is. Het is een druk als we de stad in rijden, volle 6-baans wegen, we missen de afslag en moeten een stuk doorrijden om te keren. Dan is het op hoop van zegen de stad in, op naar het hotel. De coördinaten  en het ingevoerde adres kloppen niet. Het hotel licht een klein stukje verder maar om daar te komen rijden we door de winkelstraat. Het is een beetje vergelijkbaar als met Koninginnedag door de rijksstraatweg in Warnsveld te rijden. Maar goed een claxon en een warme uitlaat doet wonderen. Het is druk omdat het bijna het eind van de Ramadan is en de traditie is om elkaar kado’s te geven. Er zijn vele winkels met luxeartikelen en opvallend weer dat de  vrouwen geen hoofddoek dragen. Dat laatste verschild behoorlijk per stad. Bij het hotel pakken we de motor af en de eigenaar gaat bij een van ons achterop om ons naar het Otopark  te brengen 2 straten verder. Als de motor is geparkeerd lopen we naar het hotel. De douche is goed en na het douchen gaan we opzoek naar een restaurant. Het is gelukkig afgekoeld en de temperatuur is aangenaam. Het restaurant wat we uitzoeken ziet er goed uit, maar het eten is minder. Gelukkig hadden we tussen de middag al meer dan genoeg gehad. Tegen tienen lopen we nog even door de stad en vinden een plek waar we nog een biertje kunnen drinken, de eigenaar wil ons eerst naar beneden hebben beneden waar de dames van lichte zeden zitten. Boven de zaak drinken we een biertje. Daarna terug naar het hotel, op straat is het nog steeds druk. Voor de deur van het hotel drinken we nog thee met het personeel en wordt het stiekem weer laat.

Een laatste blik op Goreme

Het landschap voor vandaag