Zoals je kunt lezen heb ik internet in Iran! Vandaag was het voor deze reis het afscheid van Turkije, vandaag zijn we de grens over gegaan met Iran.
We wilden vroeg bij de grens zijn dus op tijd op, na het ontbijt de motor oppakken. Echter er kwam een kink in de kabel en wel voor John, hij was niet lekker maar bij het oppakken van de motor zakte hij in elkaar. Te weinig energie, Rob heeft de hotel eigenaar een taxi laten bestellen om naar het ziekenhuis te gaan. Maar met een infuus zakken met zoutoplossing is John weer op de been. Maar goed ook want anders had hij daar of in het hotel moeten blijven, en als hij het aankan naar ons toe rijden. Rob zou in ieder geval naar ons toekomen. The show goes on!
De weg naar de grens duur de een half uur. En toen begon het hele circus, het duurde anderhalf uur en 20 euro (corrupte lui) stemmpeltje mannetje pff, toen door naar de grens met Iran aardige mensen behulpzaam en spraken Engels en Duits. Maar toch duurde het weer anderhalf uur. Ondertussen werden we constant benaderd door geld handelaren die willen wisselen. De koers die zij berekenen is erg laag officieel is het 15000 riel voor 1 euro maar aangezien er een boycot is is het onofficiële koers 26000 riel voor 1 euro, zij berekenen 12000 riel. Bij de grens hebben we ook contact met Hassan, onze verplichte gids door de overheid opgelegd;-( We zullen maar gebruik van hem maken, maar hebben hem al duidelijk gemaakt dat we onze eigen dingen gaan doen, en dat vindt hij oké.
voordat we echter verder mogen moeten we nog een stempel halen bij de politiepost 500 meter
van de grens, zucht. Dan is het rijden geblazen, het tijdverschil met Nederland is nu 2,5 uur en het is hier al 2 uur als we weg kunnen, nog 270 km tegaan. Maar we haden vroeg ontbeten en lusten wel wat, Hassan rijdt ons voor met zijn auto naar een restaurantje, waar we ook de motor kwijt kunnen. Het eten is hier het zelfde als in Turkije, diverse soorten kebab en soep, het enigste wat afwijkt is het brood, in Turkije kreeg je een soort stokbrood, hier is dat knapperig meel water brood.
Het gebied is gelijk aan dat wat we de laatste dagen is Turkije hadden, heuvelachtig en kaal landschap. Het verschil is het schrift in Perzische. Onderweg zien we veel zonnenbloemvelden en grote industrie. nieuw zijn de roadbloks waarvan we er drie paseeren. Met een soort van lazergun rijd je langs de politie. Op de borden lezen we in het engels de namen van de steden. We rijden hoofdzakelijk op de kaart, want de navigatie geeft alleen de hoofdwegen weer. Met een gemiddelde snelheid van rond de 100 km per uur rijden we naar Tabriz. Tabriz is de op 3 naar grootste stad van Iran en tevens de hoofdstad van de provincie Oost - Azerbeidzjan gelegen in het uiterste noordwesten van het land.De stad heeft een langen geschiedenis als knooppunt is de zijderoute en de diverse rijken van de Perzen, Arabieren, Turken en Mongolen hebben er hun bouwwerken achtergelaten. Helaas staat er voor morgen een langen rit op het programma en hebben we geen tijd om de stad te bekijken. Overig is het hotel hier prima.
Grens met Iran
We wilden vroeg bij de grens zijn dus op tijd op, na het ontbijt de motor oppakken. Echter er kwam een kink in de kabel en wel voor John, hij was niet lekker maar bij het oppakken van de motor zakte hij in elkaar. Te weinig energie, Rob heeft de hotel eigenaar een taxi laten bestellen om naar het ziekenhuis te gaan. Maar met een infuus zakken met zoutoplossing is John weer op de been. Maar goed ook want anders had hij daar of in het hotel moeten blijven, en als hij het aankan naar ons toe rijden. Rob zou in ieder geval naar ons toekomen. The show goes on!
De weg naar de grens duur de een half uur. En toen begon het hele circus, het duurde anderhalf uur en 20 euro (corrupte lui) stemmpeltje mannetje pff, toen door naar de grens met Iran aardige mensen behulpzaam en spraken Engels en Duits. Maar toch duurde het weer anderhalf uur. Ondertussen werden we constant benaderd door geld handelaren die willen wisselen. De koers die zij berekenen is erg laag officieel is het 15000 riel voor 1 euro maar aangezien er een boycot is is het onofficiële koers 26000 riel voor 1 euro, zij berekenen 12000 riel. Bij de grens hebben we ook contact met Hassan, onze verplichte gids door de overheid opgelegd;-( We zullen maar gebruik van hem maken, maar hebben hem al duidelijk gemaakt dat we onze eigen dingen gaan doen, en dat vindt hij oké.
voordat we echter verder mogen moeten we nog een stempel halen bij de politiepost 500 meter
van de grens, zucht. Dan is het rijden geblazen, het tijdverschil met Nederland is nu 2,5 uur en het is hier al 2 uur als we weg kunnen, nog 270 km tegaan. Maar we haden vroeg ontbeten en lusten wel wat, Hassan rijdt ons voor met zijn auto naar een restaurantje, waar we ook de motor kwijt kunnen. Het eten is hier het zelfde als in Turkije, diverse soorten kebab en soep, het enigste wat afwijkt is het brood, in Turkije kreeg je een soort stokbrood, hier is dat knapperig meel water brood.
Het gebied is gelijk aan dat wat we de laatste dagen is Turkije hadden, heuvelachtig en kaal landschap. Het verschil is het schrift in Perzische. Onderweg zien we veel zonnenbloemvelden en grote industrie. nieuw zijn de roadbloks waarvan we er drie paseeren. Met een soort van lazergun rijd je langs de politie. Op de borden lezen we in het engels de namen van de steden. We rijden hoofdzakelijk op de kaart, want de navigatie geeft alleen de hoofdwegen weer. Met een gemiddelde snelheid van rond de 100 km per uur rijden we naar Tabriz. Tabriz is de op 3 naar grootste stad van Iran en tevens de hoofdstad van de provincie Oost - Azerbeidzjan gelegen in het uiterste noordwesten van het land.De stad heeft een langen geschiedenis als knooppunt is de zijderoute en de diverse rijken van de Perzen, Arabieren, Turken en Mongolen hebben er hun bouwwerken achtergelaten. Helaas staat er voor morgen een langen rit op het programma en hebben we geen tijd om de stad te bekijken. Overig is het hotel hier prima.
Grens met Iran
