Dag 35 Van Amaritsar naar Haridwar 528 km

De eerste reisdag in India, het zou een lange rit zijn via de snelweg, maar dat liep anders. Men is bezig een 6 baans snelweg aan te leggen en grote delen zijn daarvan klaar, maar soms loopt er nog een stuk door een dorp. Dat betekend regelmatig van weg wisselen. Na 50 km merk ik dat mijn achterband wegloopt en we stoppen bij een tankstation. Hier tanken we en pomp ik mijn achterband op, er blijkt nog maar 1 bar in te zitten. Ik zet de motor op de bok en bekijk de achterband, er blijkt een spijker in te zitten. Ik heb een reparatieset bij me maar de tankstation houder verwijst me naar de banden boer 2 min verder op, misschien kan die een paddestoel zetten. Echter het word een plug en de kosten zijn 50 eurocent. Na deze verplichte pauze gaan we op pad, maar missen ergens een afslag in de chaos. Les 1 in dit verkeer is "gebruik jou clakson" zonder clakson kun je hier niet meedoen in het verkeer. Als je iemand wilt inhalen, claksoneren, wil je een onoverzichtelijke bocht in , Claksoneren. Op bijna alle vrachtauto's staat "Blow Horn" , en dat doen we dan maar. Op het eerste stuk was het wegnummer aangegeven en de plaatsnamen in het Engels, dat werd later minder. India is een land van grote tegenstellingen, er zijn hele rijke en hele arme mensen, We zien veel bedelaars maar ook groet nieuwe huizen en auto's. De natuur is prachtig en groen, een heel verschil met Iran en Pakistan. Maar helaas heeft men nog niet veel geleerd van alle millieu problem van ons in het westen. Met regelmaat rijden we door de mooie bergen en landschappen waar men alle vuilnis van uit de steden zo in de natuur heeft gedumpt. Na het lunchen bij een wegrestaurant gaan we verder, maar we weten nog niet date we al 50 km op de verkeerde weg zitten, als ik door een grotere plaats rijd merk ik het op. We besluiten een stuk binnen door te gaan om tijd te besparen, alleen dat liep uit op een langdurige rit, 156 km in 4 uur. Deze weg was knap beroerd, vol gaten en erg druk. Sommige gaten waren wel 30 cm diep en door het drukke verkeer zag je soms niet, net als bij het ontwijken van deze gaten. Voordat je het wist zat er een ander naast je. Ondertussen werd het 5 uur en was het een chaos in de plaatsen waar we doorheen gingen. Soms duurde het een half uur voordat we er door heen waren. Om 6 uur begon het schemerig te worden. Maar weinig mensen die het licht aan doen, je zag steeds minder. Even later was het donker, je ziet de gaten niet, honden en mensen steken over, waterbuffels die overal liggen, niet echt leuk. Gelukkig is het droog, want als het had geregend weet ik niet hoe dit was afgelopen. Gelukkig komen we tegen acht uur aan in het hotel, De andere groep was er niet veel eerder, die hadden ook de afslag gemist maar dit eerder opgemerkt, zei waren er om zeven uur.
Hardiwar is een van de zeven heilige steden van India de heilige stad van de Hindustanen, overal zijn tempeltjes te zien en vooral te horen. Zo ook tegenover ons hotel, maar gelukkig haden wij daar geen last van. Vlakbij Haridwar bereikt de rivier de Ganges vanuit de bergen en de vlaktes. Haridwar betekent Deur naar de Goden. Pelgrims uit de hele wereld bezoeken deze heilige stad om op de trappen van de oever (Ghats) in de rivier te baden en te bidden. De Ganges gaat in verschillende stromen door en om de stad. Bij de meeste ghats wordt vooral gebeden. In een aparte tak van de rivier vinden crematies plaats.

Gebruik je clakson!!

De blijde rijder

 

Dag 34 Amaritsar

Vanmorgen lekker uitgeslapen na te lang in het hotel restaurant te hebben gezeten. Het is kwart over tien als Erwin de kamer in komt en zegt dat het ontbijt al voorbij is, maar de ober is makkelijk zegt hij er bij. Snel trek ik wat kleren aan en ga naar beneden. Ik krijg nog een ontbijt, prima, na mij komt Jan nog binnen, was ook te laat maar krijgt ook ontbijt. Om 13.00 uur gaan Erwin en John naar Delhi voor het regelen van een Chinese visum. Na het onbijt ga ik de motor na kijken, ik zie dat de rechte koffer een tik heeft gehad, waarschijnlijk in het drukke verkeer.Na deze reparatie ga ik met Jan het oude centrum in van Amritsar. In de stad is het een georganiseerde chaos, maar er zal een systeem in zitten. Als eerste drinken we echte koffie, dan bezoeken we de bazar. Allemaal meuk die we niet willen hebben. Ook hebben wij rond de heilige Sikh tempel gelopen waar we gisteravond waren. Ondertussen begint het te miezeren en we besluiten om terug te gaan naar het Hotel. In het hotel neem ik nog even een duik in het zwembad. Om 4 uur gaan we met een mini bus naar de grens voor de ceremoniële grenssluiting. De ceremoniële grenssluiting is gelijktijdig aan zowel de kant van India als aan de kant van Pakistan. Ik laat me verrassen. Het is een drukste van jewelste, Rob had al gezegd dat we er op tijd moesten zijn en dat was niet gelogen, het is jammer dat het licht regent, overal is het een blubzooi, maar dat mag de pret niet drukken. Via controle posten en fouillering mogen we naar binnen. Het is vijf uur en de sluiting begint om 6 uur. Ik denk dat er wel een paar duizend mensen aanwezig zijn, en aan de Pakistaanse kant een paar honderd. Er wordt uitbundig gezongen en gedanst, waarschijnlijk populaire vaderlandse liederen en slogans. Het is een soort van wedstrijd tussen Pakistan en India. Je kunt het, het beste vergelijken met een kruising tussen een voetbal wedstrijd en een popconcert, wat een festijn. Zeker de moeite waard. De aflossing zelf is aardig maar het festijn er om heen is het hoogtepunt. Na dit gebeuren rijden we terug naar het hotel waar we ook gaan eten, een heerlijk buffet.

Rond de Golden Tempel

 ceremoniële grenssluiting

 

 

 

 

 

 

Dag 33 van Multan naar Amaritsar ( India)

Vandaag gaan we Pakistan verlaten, we willen vroeg vertrekken en ontbijten om 6 uur. Tot onze schrik staat er escorte voor ons klaar, we willen voor 12 uur aan de grens zijn en het is 400 km

rijden. Met escorte duurt weer veel langer. Hoe het kan weten we niet, maar nadat de politie ons gisteren met rust liet, stonden ze vanochtend op de binnenplaats van het hotel. Niemand van ons heeft ze verteld dat we in dit hotel zitten en zeker niet hoe laat we willen vetrekken. Het kan alleen zo zijn dat het hotel dit gemeld heeft, misschien wel verplicht.We ontkomen er niet aan, en gaan op pad, alleen Rob is toch ontsnapt, net voor ons vertrek, hij wil nog wat mensen bij langs in Lahore, vlak voordat we de grens overgaan. De escorte rijd een andere route dan wij willen, we besluiten ons op te delen in 2 groepen van 4 . De ene groep laat zich afzakken terwijl de andere groep braaf mee rijd, maar dat gaat niet op, ze wachten net zolang tot de groep weer compleet is. De volgende aflossing staat op de snelweg klaar, men heeft 2 dagen op ons lopen wachten, men was ons kwijt hihi. De escorte die we dan krijgen geeft het sein van rijden, we vliegen er voorbij en ik zie de komende 50 km alleen nog blauw blauw in de spiegel, ze zijn niet echt blij, maar dat scheelt wij ook niet. Na 50 km weer aflossing, deze houden wel van hard rijden en bij de benzine pomp staan ze te glunderen, het mag nog wel harder van hun. De weg is goed en aangezien het vrijdag is ( hun zondag) is het rustig op de weg. Normaal is de maximale snelheid 100 km, maar we rijden 130. Zo komen wij om half 12 bij de grens aan.
Het is rustig en het lijkt snel te gaan, de carnets duurt alles bij elkaar een uur, mooi. Maar dan moeten we alleen formeel het land uit en een stempel in ons paspoort krijgen, maar de stroom valt uit en we moeten een uur wachten wordt gezegd. Na een half uur gaan de aggregaten aan en wordt de computer opgestart, we kunnen het land uit. Nu op naar India, 200 meter verder, hier worden we vriendelijk ontvangen en het eerste wat opvalt is dat hier de helft vrouwen aan het werk zijn, iets wat je in Pakistan niet zult zien. Papiertje hier invullen, papiertje daar, foto-tje, we zijn het land in , nu alleen de carnets nog. Ze zijn erg precies en alle nummers worden nagekeken. Bij de grens is nog een Duitse vrouw, Katrin die op een F650 die alleen door Azie trekt, ze heeft een probleem met een van de nummers en ze mag het land niet in, Rob bemiddeld in dit geheel en het komt toch nog goed. Ze is erg blij en bied aan vanavond in Amaritsar een biertje te geven. Uiteindelijk heeft de gehele grens formaliteit ons toch weer 4 uur gekost,gelukkig hoeven we nog maar 30 km naar ons hotel. Het lijkt hier ineens veel gezelliger, groener. Veel vrouwen op straat, en vrolijker. Het is een rechte weg naar het hotel Ritz. Bij aankomst blijkt dat het hotel een zwembad heeft, wat snak ik daar naar. Het liefst zou ik met pak en al er inrijden. De kamers zijn goed en we kunnen hier vrij een biertje drinken in het café. Daarna even zwemmen, we mogen weer in korte broek lopen, lekker.

We eten in het hotel, lekker buffet met heerlijke gerechten, de ober spreekt Nederlands en heeft bij Sjoerd in de buurt gewoond. Na het eten gaan we met de fietstaxi naar de Gouden tempel, dit is de meest heilige plaats voor de Sikh. Gelijk met Mekka voor de Islam. Om de tempel te bezoeken moeten de schoenen uit en een hoofddoek om. De tempel is, zoals de naam al aangeeft uit goud opgetrokken. Sommige bedevaart gangers gaan plat op hun buik liggen bij het binnen gaan van de tempel. We westerlingen staan in de belangstelling en men vindt het een eer dat je hun tempel bezoekt.

Het is er giga druk. Je kunt hier gratis eten en overnachten in ruil voor werkzaamheden. Overal liggen mensen op de grond te liggen of te slapen. In de grote gaar keuken is het drukste van jawel, goed georganiseerd lopende band werk en ieder is een radartje in het systeem. We bezoek de gouden tempel van binnen, hier wordt het een en ander verkondigd, de Sikh buigen bij elk bezoek bij de voordeur drempel en slaan een kruis, en wordt hardop mee ge-predikt. Het belangrijkste is de man die het grote boek bestudeert, hij wordt aanbid zeg maar. Tegen half elf gaan we terug naar het hotel, dit keer gaat het niet snel, het iele mannetje moet 200 kg vals plat op trappen, hij zweet en kreunt het uit. Bij de spoorbrug moeten we omhoog lopen, geen probleem anders komen we er nooit. Tegen elf uur zijn we in het hotel en drinken met de Katrin nog bier tot 2 uur.

De grens tussen Pakistan en India

 

De gouden Tempel van de Sikh

Dag 32 Van Sukkur naar Multan.

Vandaag op weg naar Multan is een stad in het zuiden van de provincie Punjab in Pakistan. Vandaag geen beveiliging dat is mooi. We halen onze  motoren uit de stalling pakken deze op voor het hotel in de straat, Onze motoren lijken elke keer weer magneten en voor dat je het weet kun je , je eigen motor niet meer zien. We gaan in drie groepen op pad, lekker in eigen tempo rijden zonder gezeur. We rijden weg in de richting van het hotel waar we eiegenlijk zouden overnachten, hier gaan we de lange brug over naar de hoofdweg. We komen uit op een zijweg die meeloppt met de hoofdweg ,maar na een klein stukje spookrijden  en een politiepost omzeilen zitten we er op. Het tempo is goed, de weg is goed en het weer is goed, licht bewolkt. Het weer is rond de 40 graden, het voelt koeler aan. Onderweg drinken we wat bij een tankstation, en lunchen. Het wordt steeds groener en we zien rijstvelden, waterbuffels en aardappelvelden. Men is bezig een soort lang gras te snijden, overal zie je vrachtauto’s met gras rijden onderweg naar de grote steden. De vrachtauto’s zijn overvol beladen en we zien er op de rit al een stuk of 5 op de kant liggen, door de wind omver geblazen. Als we aankomen in Multan is het spits uur, giga druk met ezelkarren, paardenkarren en karren getrokken door dromedarissen. De weg is slecht en het heeft flink geregend. De  rondweg tot de binnenstad  is langs een wal welke toegang gaf tot de stad door dertien poorten. We rijden door een van deze poorten de stad in. Een deel van de imposante bouwwerken van deze poorten zijn nog steeds bewaard gebleven. Dikke plassen liggen in de straten, het stinkt er behoorlijk. We moeten ongeveer 10 km door deze toeterende, duwende chaos heen werken. Door het opspattende water, ziet de motor en ik zelf er niet meer uit. Gelukkig is het hotel schoon, maar wel een 2 persoonsbed hahaha.
Ook hier zijn we weer bekijks en het hotel heeft een camara ploeg geregeld van een Pakistaanse nieuwszender die wereldwijd uitzend via internet. Ze maken een kleine reportage over ons en de motoren, enkelen waaronder ik worden ook nog geïnterviewd. Deze avond worden we uitgenodigd door een vriend van Rob, hiuj is lid van eenmotorclub hier in Pakistan, om ergens te gaan eten, het word de KFC! Hier gaan we heen met tuktuk’s een 10 minuten rijden van het hotel.