Dag 29 van Taftan naar Quetta een kleine 700 km

Wat een feest in dit land, gisteravond toen we op het terras zaten moesten we naar bed (sequrety), nou ja, maar goed we zouden toch al gaan. Even later als we in bed liggen wordt er op de deur geklopt, de politie om koppen te tellen, zucht. We willen vroeg weg dus de wekker staat op 6 uur. We hebben geen douche, dus het gaat vanmorgen snel. Als ik naar de motor loop, liggen op de plek waar we gisteravond zaten de 2 politie agenten te slapen op een deken op de grond. Men had zeker gedacht dat we midden in de nacht hier uit dat rovershol zouden vertrekken. Na het uitgebreid ontbijt (hard brood en een soort roerei, helemaal bruin en groen. welke dreef in het vet ) wat we hebben laten staan gaan we om 7 uur weg, onze schrik is groot als de politie ons met 2 man op een 125 cc brommer gaat voor rijden, de gedachte aan een kleine 700 km met een snelheid van 60 km benauwd ons. Na 500 meter kunnen we tanken, tanken hier gaat vanuit de jerrycan en een trechter, de keuze is 1, 5, 10 , 15 en 20 liter. De benzine wordt gesmokkeld uit Iran waar de benzine 35 cent kost. Hier kost het een euro per liter. Deze manier van tanken gaat door naar Quetta. In het zuidwesten van het land ligt Quetta, de hoofdstad van de provincie Beloetsjistan. De stad ligt in een rivierdal, enkele kilometers verwijderd van de grens met Afghanistan. Hierdoor is de stad erg belangrijk voor handel en communicatie. Vlak bij deze grens ligt tevens een belangrijke militair kamp. Dit deel van het land word administratief onderhouden door Pakistan, maar word geleid door stammen. Hierdoor is men ook erg zenuwachtig en moeten iedere toerist begeleid worden. De frustratie van gisteren gaat de hele dag door, de controle die we in Iran hadden is hier nog erger. In zijn totaliteit hebben we een 35 controle posten gehad, 26 keer in een register onze naam, paspoortnummer en visum nummer mogen inschrijven. Elke stop kost minimaal 10 minuten. Ook de begeleiding is zeker 20 gewisseld, gelukkig pick-up trucks  wisselend met vast opgesteld machine geweer tot Kalasinikofs AK 44. Bij elke controle post is een draad over de weg gespannen, met een 3 tal rode vlaggen, er staat een mannetje bij die de hele dag niet anders doet dan de draadlaten zakken en weer op de haak doen. De temperatuur vandaag is max 47 graden en het is vies weer. Ik zit bezweet op de motor en alles bij elkaar heb ik zeker 6 liter water gedronken. Het enige mooie van deze dag is dat we door stuif woestijn zijn gereden met veel zand en kamelen. De wegen zijn over het algemeen goed, al zijn er ook stukken gravel en veel onverwachte kuilen. De motor krijgt vandaag behoorlijk op zijn donder.Overal voel ik het zand kruipen en tussen mijn tanden. Vandaag was ik een vloekende in de woestijn. Uiteindelijk rijden we in het donker om tien uur  Quetta binnen, Een miljoenen stad, het is er vies, smerig en vol uitlaat gassen. Men rijd hier in Pakistan links, maar dat zie je niet, iedereen rijd overal. Gelukkig komen we veilig aan in het hotel, wel via de vele route blocks en militairen en politie. Maar wel kapot, moe en gefrustreerd. Nu alleen nog zien dat we morgen kunnen en mogen rijden.

Bus in Pakistan

Vrachtwagens in Pakistan

Dag 28 Van Zahedan via Taftan naar Dalbandin. (Pakistan) ( maar niet heus;-( ) 90 km

Vanmorgen vroeg opgestaan 6.15 , om voor het ontbijt alvast de motor op te pakken en om 7 uur te gaan ontbijten. We willen vroeg naar de grens en om half acht vertrekken. Bij ons lukt dat en met 10 min vertraging gaan wij op pad. Maar dan begint de frustratie die ons de hele dag zal volgen, baasjes, bureaucratie en geduld. De eerste begeleidingsauto brengt ons een km verderop, hier is het wachten op de aflossing. Daarna weer 10 km verder en andere begeleiding, maar die is er niet en duurt een half uur voor dat we verder kunnen. Op deze manier met 8 wisselingen zijn we in3, 5 uur aan de grens met Iran.  Bij een van de lange stops komen een aantal van ons er achter dat we wat van de motoren missen. Hans miste een fles olie, ik mijn BMW embleem, bij Erwin hadden ze en verstraler er afgehaald, bij Sjoerd hebben ze gepoogd de verstraler er af te halen, balen! We hebben geluk dat Hassan met ons mee reist naar de grens en helpt met bemiddelen. Dan de grens met Iran, eerst moeten de carnets uit geschreven worden en onze paspoorten worden afgestempeld. Na 2 bureautjes zitten we in een gekoelde ruimte, hier wachten we ruim een uur op de registratie van de carnets. Ondertussen halen we maar wat te drinken en te eten, er is niet veel keus en halen dan slechte cola, mierzoete fanta en gesmolten chocolade koekjes. Wat een feest! Als we hier klaar zijn mogen we met de motor naar het volgende kantoor 200 meter verderop, hier word dan daadwerkelijk het carnet afgestempeld, zucht. Ondertussen is het ruim één uur! We gaan door naar de grens met Pakistan en voordat we de grens overgaan nemen we afscheid van Hassan, ondanks dat hij ons opgelegd was door de regering hebben wij veel aan hem gehad, zonder hem was het een stuk moeilijker en hadden wij niet zo veelgezien.

Het eerste grens kantoor van Pakistan vullen wij registratieformulieren in en worden de paspoorten gestempeld, dan door naar kantoor 2 100 meter verder op, hier vindt de voor registratie van de carnets plaats, de man is vriendelijk en nodigt ons uit om te gaan zitten, hij vraagt belangstellend wat we doen en bied ons thee met extra suiker en koekjes aan. Ondertussen gaat heel langzaam de registratie. Elke keer als hij wat gedaan moet hebben drukt hij op een belletje, er komt dan een oude man die water, koekjes of papier brengt. Het kost ons zeker ruim een uur, ondertussen hebben we zwart wat geld gewisseld omdat er hier nog niet gepind kan worden. Daarna naar kantoor 3 een hutje in het ruige veld, omringd met zandzakken. Hier vindt wederom een vage registratie plaats en kost weer een half uur. Vanaf dit kantoor gaat er iemand met ons mee op de motor naar kantoor 4, hier zullen dan eindelijk de carnets gestempeld worden. We komen aan bij een kantoor pand, binnen staan wat oude kantoortafels en stoelen. We nemen plaats en wachten maar weer, de carnets liggen klaar in een groot boek. Na een klein half uur komt er dan iemand die de boeken gaat invullen. Het gaat formeel, hij zet een stoel klaar voor zijn tafel er roept ons een voor een om plaats te nemen. Als eerste zet hij alle gegevens die hij nodig heeft op een stuk papier, daarna schrijft hij het over in het boek nr 1. Als hij het boek heeft ingevuld mag ik een handtekening zetten. Dan pakt hij het carnet en zet zorgvuldig de stempels en scheurt rustig het onderste deel af. Als dit gebeurt is krijg ik het carnet terug en mag een handtekening zetten in boek 2. De gehele procedure neemt 10 minuten per persoon in beslag. Ondertussen ben ik maar aan dit verslag begonnen, het is 5 uur en er moeten nog 3 personen. We gaan tegen half zes op pad, nog 250 km te gaan. De volgende tegenvaller is dat we terug moeten naar het politiebureau voor de begeleiding. Als we daar aankomen krijgen we te horen dat we niet verder mogen vandaag. Zowel in Oost-Iran als in Pakistan zullen we meestal onder politiebegeleiding rijden. Niet omdat we dat zelf graag willen, maar omdat dit verplicht is gesteld door beide regeringen. In dit gebied zijn drugsbendes actief zijn die de smokkel organiseren van alle opium en heroïne die van Afghanistan naar Turkije en Europa gaat. Dat gebeurt met jeeps door de woestijn, maar ook kamelen worden ingezet: in hun bulten zit dan geen water maar opium en zij zijn getraind om zelfstandig hun drugssmokkelende baasjes terug te vinden. In Pakistan is er natuurlijk de terreurdreiging uit buurland Afghanistan en groeperingen uit eigen land en worden er nog steeds wekelijks aanslagen gepleegd. We moeten hier in Taftan een hotel nemen en worden daar heen begeleid en tevens huisarrest. Het hotel is zeer eenvoudig en smerig. Er is geen douche en  het toilet is een gat in de grond. Het verschil in cultuur is hier erg groot, Iran was een Europees land en dit is Indiaas. Gek dat het verschil van minder dan 100 km zo groot is. Maar wel gezellig en het eten is goed,curry in plaats van kebab. Morgen willen we om 7 uur vertrekken dus weer om zes uur op, om een kleine 700 km te rijden. Welkom in Pakistan!

Veel pakistanen slapen buiten op kleden

In Pakistan benzine tanken

Ons hotel in Taftan

en bewaking constant

Kamelen in de woestijn