Heerlijk geslapen, kon ook niet anders dan na zo’n dag en nacht, Hopelijk vandaag verder. Een aantal gaan de stad in om te pinnen en ik maak mijn luchtfilter schoon naar een aantal dagen zand. Het pinnen duurt wat langer dan gepland, de meeste pinapparaten zijn buiten werking. Als de jongens terug zijn ga ik met Rob op pad om begeleiding te regelen. Tot zover was mijn dag nog goed. We moeten naar het ministerie van veiligheid , het home office van Quetta. Hier melden we ons met de vraag voor begeleiding. Het antwoord is duidelijk, te gevaarlijk en geen toestemming, K..
Op de vraag wat de andere opties zijn, word gezegd de trein als enige optie. We krijgen iemand mee die ons begeleid. Op zich mooi, ,maar het duurt allemaal 2 lang 2 breed en we zien ons vertrek vandaag al mis lopen. We hebben nog 3 dagen hier in Pakistan voordat we India ingaan. Maar eerst moeten we geld hebben, we rijden onder begeleiding naar meerdere pin apparaten maar niets. Ik heb nog 350 euro bij me en Rob 60 en 100 dollar. Dat gaan we in de bank wisselen. Ook hier is het stenen tijdperk nog aan de gang en duurt het een half uur voordat we geld hebben, op naar het station. De afstanden zijn niet groot, maar de vele blokkades maken dat het lang duurt. Op het station is het niet druk, maar duurt het toch voordat we geholpen worden. We kopen 9 kaartjes enkele reis naar Lahore voor 30 euro pp. De motoren kunnen we niet hier regelen, daarvoor moeten we bij de vracht afdeling zijn. We lopen er naar toe met de kaartverkoper, de enige die Engels spreekt. 9 motoren!!!! Dat wordt lastig, ze zijn te groot maar het kan…. 2 per dag dus over 5 dagen zijn die in Lahore, zucht. We vragen of we een wagon kunnen huren, en jawel dat kan maar pas over 6 dagen. Er wordt gebeld en gedaan en men komt met een ander oplossing, wij met de trein en de motoren met de vrachtauto. Op zich geen slecht deal gezien de omstandigheden. Maar daarvoor moet Home office toestemming geven. Met de politieauto terug naar het ministerie, terug naar het kantoor waar we vanmorgen waren. Deze geven geen toestemming want zeggen ze, stel dat de Taliban de vrachtauto aanhoud en de motoren pikken, daarmee een aanslag plegen dan zijn wij daarvoor verantwoordelijk, zucht. Er zijn geen andere oplossingen en we krijgen toestemming om over de weg te rijden, joepie! Maar daarvoor moet de hoge baas toestemming geven. Op naar boven naar baas 3, veel gekakel en gepraat, norse gezichten, dat wordt hem niet denken wij, maar hoera hij geeft toestemming. Beneden zal er een brief gemaakt worden. Beneden gekomen zitten we weer in het bureau van baas 2. Nee de grote baas heeft zich toch bedacht, gaat niet door. Weer naar boven , het klopt , geen toestemming. Het hele verhaal weer uitgelegd en gezegd dat dit de enigste manier is, en heeft geeft alsnog toestemming. Het is ondertussen 4 uur later, zucht. We hebben de brief maar moeten de begeleiding zelf regelen bij de chief begeleiding 3 straten verder,in de auto op naar deze man. Aangekomen en rond gevraagd komen we bij een dicht kantoor,tomorrow, tomorrow. We worden op een ander kantoor ontvangen en wederom daar uitgelegd hoe alles is verlopen en dat we alleen nog begeleiding nodig hebben. Verry difficult,problem…. Je regelt het maar denken we. Maar hierarchie staat hier hoog in het vaandel. We moeten wachten want de grote baas komt met een kwartier, dat werd 1,5 uur en nog geen chef. We moeten elk half uur bellen en dan wordt het geregeld. Ondertussen terug naar het station om de kaartjes terug te doen, voor het terug doen kost ons dat 30 % van de prijs,het is zo. Dan op naar het hotel 6 uur later en niks is definitief.
Dan maar eten want dat is er ook bij ingeschoten, onderweg heeft rob nog een lekker koek van 2 maand over tijd gekocht, die je met een halve liter water best weg krijgt. Wat een K.. land.
We bestellen eten wat eerst nog in de stad gekocht moet worden, dus rekening houden dat je over een uur kan eten. Hoera de helft wat we besteld hebben is er niet,zucht het wordt kip of kip of kip, doe dan maar kip. Ondertussen heeft Rob gebeld en moetgelijk komen, de brief wordt gemaakt, mooi! Als Rob terug komt horen we dat we om 8 uur vertrekken,de tanks moeten dan vol zijn. Oké alleen mogen we het hotel terrein niet af. Alle reserve tanks gieten we leeg en worden met de taxi naar een tankstation gebracht om te vullen. Erwin is daar druk mee. In plaats van de reserve tanks te vullen kopen we 6 x 30 liter cans die we bij het hotel overpompen. Het is wat gesmeer maar het kan niet anders. Na het eten krijgen we bezoek van de undercover politie, de pakistaanse regering kan niet langer onze veiligheid waarborgen en ze willen dat we zo snel mogelijk het land uitgaan. Alle route blocks worden vooraf geinformeerd zodat we niet de administratieve handelingen hebben en kunnen doorrijden. Ze zijn blij dat onze motoren wat harder kunnen. De max snelheid is 95 km/uur maar als het kan graag 100 tot 110 km. Één geluk de wegen zullen beter zijn. Leve Pakistan.
Mocht er nog iemand denken zal ik daar eens heen gaan, bedenk je….
Het station in Quetta
Op de vraag wat de andere opties zijn, word gezegd de trein als enige optie. We krijgen iemand mee die ons begeleid. Op zich mooi, ,maar het duurt allemaal 2 lang 2 breed en we zien ons vertrek vandaag al mis lopen. We hebben nog 3 dagen hier in Pakistan voordat we India ingaan. Maar eerst moeten we geld hebben, we rijden onder begeleiding naar meerdere pin apparaten maar niets. Ik heb nog 350 euro bij me en Rob 60 en 100 dollar. Dat gaan we in de bank wisselen. Ook hier is het stenen tijdperk nog aan de gang en duurt het een half uur voordat we geld hebben, op naar het station. De afstanden zijn niet groot, maar de vele blokkades maken dat het lang duurt. Op het station is het niet druk, maar duurt het toch voordat we geholpen worden. We kopen 9 kaartjes enkele reis naar Lahore voor 30 euro pp. De motoren kunnen we niet hier regelen, daarvoor moeten we bij de vracht afdeling zijn. We lopen er naar toe met de kaartverkoper, de enige die Engels spreekt. 9 motoren!!!! Dat wordt lastig, ze zijn te groot maar het kan…. 2 per dag dus over 5 dagen zijn die in Lahore, zucht. We vragen of we een wagon kunnen huren, en jawel dat kan maar pas over 6 dagen. Er wordt gebeld en gedaan en men komt met een ander oplossing, wij met de trein en de motoren met de vrachtauto. Op zich geen slecht deal gezien de omstandigheden. Maar daarvoor moet Home office toestemming geven. Met de politieauto terug naar het ministerie, terug naar het kantoor waar we vanmorgen waren. Deze geven geen toestemming want zeggen ze, stel dat de Taliban de vrachtauto aanhoud en de motoren pikken, daarmee een aanslag plegen dan zijn wij daarvoor verantwoordelijk, zucht. Er zijn geen andere oplossingen en we krijgen toestemming om over de weg te rijden, joepie! Maar daarvoor moet de hoge baas toestemming geven. Op naar boven naar baas 3, veel gekakel en gepraat, norse gezichten, dat wordt hem niet denken wij, maar hoera hij geeft toestemming. Beneden zal er een brief gemaakt worden. Beneden gekomen zitten we weer in het bureau van baas 2. Nee de grote baas heeft zich toch bedacht, gaat niet door. Weer naar boven , het klopt , geen toestemming. Het hele verhaal weer uitgelegd en gezegd dat dit de enigste manier is, en heeft geeft alsnog toestemming. Het is ondertussen 4 uur later, zucht. We hebben de brief maar moeten de begeleiding zelf regelen bij de chief begeleiding 3 straten verder,in de auto op naar deze man. Aangekomen en rond gevraagd komen we bij een dicht kantoor,tomorrow, tomorrow. We worden op een ander kantoor ontvangen en wederom daar uitgelegd hoe alles is verlopen en dat we alleen nog begeleiding nodig hebben. Verry difficult,problem…. Je regelt het maar denken we. Maar hierarchie staat hier hoog in het vaandel. We moeten wachten want de grote baas komt met een kwartier, dat werd 1,5 uur en nog geen chef. We moeten elk half uur bellen en dan wordt het geregeld. Ondertussen terug naar het station om de kaartjes terug te doen, voor het terug doen kost ons dat 30 % van de prijs,het is zo. Dan op naar het hotel 6 uur later en niks is definitief.
Dan maar eten want dat is er ook bij ingeschoten, onderweg heeft rob nog een lekker koek van 2 maand over tijd gekocht, die je met een halve liter water best weg krijgt. Wat een K.. land.
We bestellen eten wat eerst nog in de stad gekocht moet worden, dus rekening houden dat je over een uur kan eten. Hoera de helft wat we besteld hebben is er niet,zucht het wordt kip of kip of kip, doe dan maar kip. Ondertussen heeft Rob gebeld en moetgelijk komen, de brief wordt gemaakt, mooi! Als Rob terug komt horen we dat we om 8 uur vertrekken,de tanks moeten dan vol zijn. Oké alleen mogen we het hotel terrein niet af. Alle reserve tanks gieten we leeg en worden met de taxi naar een tankstation gebracht om te vullen. Erwin is daar druk mee. In plaats van de reserve tanks te vullen kopen we 6 x 30 liter cans die we bij het hotel overpompen. Het is wat gesmeer maar het kan niet anders. Na het eten krijgen we bezoek van de undercover politie, de pakistaanse regering kan niet langer onze veiligheid waarborgen en ze willen dat we zo snel mogelijk het land uitgaan. Alle route blocks worden vooraf geinformeerd zodat we niet de administratieve handelingen hebben en kunnen doorrijden. Ze zijn blij dat onze motoren wat harder kunnen. De max snelheid is 95 km/uur maar als het kan graag 100 tot 110 km. Één geluk de wegen zullen beter zijn. Leve Pakistan.
Mocht er nog iemand denken zal ik daar eens heen gaan, bedenk je….
Street life
Het verworven document voor bescherming
