Ons avontuur in Iran is bijna ten einde. Vandaag hebben we de laatste trip gemaakt door het oosten van Iran om te eindigen in Zahedan, helaas wel onder politiebegeleiding. Vanaf Bam ligt verder oostwaarts tot ver in Pakistan een onbestuurd gebied. Iran en Pakistan hebben geen grip op dit gebied; Baluchistan. Net als in het nabij gelegen Afghanistan maken stammen hier de dienst uit. Het gebied is niet uitgesproken veilig en officiële bronnen raden (terecht) aan zo snel mogelijk de oversteek naar Multan of Lahore (1500/2500 km) in Pakistan te maken en zeker niet van de enige verharde weg naar Quetta af te wijken. Vandaag heb ik niet zoveel te vertellen, maar weer enorme indrukwekkende landschappen aan me voorbij zien gaan. Eindeloze vlaktes op hoogte (2400 m), woestijn, alle mogelijke kleuren rotsen en eenzame wegen. Een genot voor de echte (motor)reiziger. Ik dacht dat ik al woestijn had gezien, maar dit was anders, de vorige keren was het een ruw zand, steen woestijn, dit zoals je een woestijn verwacht met zandduinen en zowaar kamelen. Dit is de eerste keer dat ik deze reis loslopende kamelen heb gezien. Helaas reden we in colonne, en mocht er niet gestopt worden. Dat rijden met escorte is een feest op zich, onderweg hebben we 8 of 9 keer andere begeleiding gehad,dit heeft te maken met district grenzen. Ook de snelheid varieert van erg langzaam 45v km tot 160 km. Het was wel grappig, sommige politie agenten voelen zich verheven en doen de sirene aan als we door een dorp gaan. Een van de begeleidingsauto’s rookt en stink al een hele tijd, midden in de woestijn zet hij hem aan de kant, de motor aan de kook! Van techniek begrijpen ze niet zo veel, de dop van de radiator gaat er af en er komt een vulkaan van water naar boven, als dit er uit is gaat er koud water in. Is hij vol dan zonder de dop er op te draaien starten, het water stroomt er uit. Dan weer vullen en vertrekken, maar na 2 km staat hij weer aan de kant, Het water is op en er worden auto’s aan gehouden om water te vragen. Maar het mag allemaal niet baten. Wij staan daar te wachten terwijl de thermometer 45 graden aantikt. Als oplossing gaan er 2 gewapende mannen mee in de auto van Hassan. 10 km verderop staat een klein huisje welke er haveloos bij ligt, het blijkt een verkoop punt te zijn. Gouden handel daar in de woestijn, ik koop 2 liter water waarvan er 1,5 in mijn camelback gaat, oeps dan had ik al behoorlijk gedronken en we moeten nog 150 km. Onze paspoorten worden ingenomen en er vindt overdracht plaats van politie, na enige aansporing gaat de teller op naar de 160 km, alleen was het maar een stuk van 20 kilometer, dan vind er alweer aflossing plaats. Uiteindelijk komen we nat bezweet aan in Zahedan. Ondanks de begeleiding is het een heerlijk gebied, ik vind stilte altijd heel bijzonder. We stonden even stil op een stuk woest terrein en zodra de motorsleutels om werden gedraaid en de helmen af gingen, hoorden we …niets… Wanneer sta je nu in de buitenlucht en hoor je alleen een beetje wind en verder niets. Stilte geeft mij altijd een heel basic gevoel, rustig en onthaast. Maar dat is anders in Zahedan, het is een grens plaats met Pakistan (90 km van de grens), het is er smerig en vies. We moeten tanken maar ook dat is een probleem, de eerste heeft geen benzine en de 2e wil eigenlijk niet verkopen. Op de kaart van Hassan kunnen we eindelijk benzine krijgen. Hassan mag maximaal 3 keer op een dag tanken, maar gelukkig heeft hij meerdere kaarten. Tegen half vier zijn we bij het hotel, helaas mogen we het hotel niet zonder begeleiding uit, balen maar het is niet anders. Zahedan is de hoofdstad van de provincie Sistan en Beloetsjistan. De meerderheid van de bewoners behoort tot de etnische groep van de Beloetsji. Het kenmerk van de Beloetsji is dat ze van die drollevangers broeken dragen en soms een tulband. Morgen gaan we vroeg weg om op tijd bij de grens te zijn, reden er van is dat we de carnetten moet uit en inklaren en dat tijdkost aan allerlei bureaucratische handelingen.
in de woestijn
